De première van seizoen 3 van The Mandalorian was een terugkeer naar eenvoudigere, veiligere Star Wars-verhalen

Tussen het tweede seizoen van The Mandalorian en de manier waarop het speelde in The Book of Boba Fett, zou het niet verrassend zijn geweest als de terugkeer van Mando en Grogu in seizoen 3 werd doorgeschoten met een ernst die sprak over hoe hoog de inzet van hun avonturen is geworden. Maar in plaats daarvan voelde de première van seizoen 3 van The Mandalorian veel meer als een doelbewuste terugkeer naar wat de show was toen deze voor het eerst in première ging: een grote en soms nogal gekke joyride door de ruimte die gericht is op het smeden van de volgende generatie jonge Star Wars-gelovigen.

Hoewel Disney en Lucasfilm misschien willen dat al hun Disney Plus-series toegankelijk genoeg aanvoelen zodat kijkers er op elk moment in kunnen springen, laat de première van seizoen 3 van The Mandalorian zien hoe ingewikkeld en ingewikkeld de show werd in de aanloop naar Din Djarin (Pedro Pascal) zichzelf gewillig ontmaskeren voor zijn adoptiezoon Grogu. “Chapter 17: The Apostate” van regisseur Rick Famuyiwa en schrijver Jon Favreau betrapt het duo premiejager vader / Force-gevoelige zoon herenigd en voelt zich goed terwijl ze aan een nieuwe reis beginnen op zoek naar een manier om Mando te verlossen voor het blootleggen van zijn oog in oog met iemand anders – een schending van de Mandaloriaanse code.

Na twee seizoenen van nieuwe facetten van de Mandaloriaanse cultuur in stukjes en beetjes te hebben geplaagd, voelt de manier waarop ‘The Apostate’ begint over de Armorer (Emily Swallow) die toezicht houdt op de introductieceremonie van een jonge Mandalorian, als een teken van hoe de show een nieuw hoofdstuk van zijn bestaan, bepaald door meer informatie te verstrekken in plaats van te leiden met intriges. Vergelijkbaar met hoe het een beetje wild was om een baby van Yoda’s soort te zien, is het interessant om te zien hoe jonge Mandalorians in de schaapskooi worden gebracht en hun eerste beskar-helmen voor kinderen krijgen (die ze vermoedelijk opnieuw moeten smeden naarmate hun hoofden groter worden met leeftijd).

Wat echter nog fascinerender is aan ‘The Apostate’, is hoe de aflevering zijn korte glimpen van andere Mandalorians en zijn actiescènes gebruikt om belangrijke stukken van de Mandaloriaanse culturele identiteit te illustreren die op Din en anderen zoals Bo-Katan Kryze hebben gedrukt ( Katee Sackhoff).

Op hetzelfde moment dat Din worstelt met de mogelijkheid om uit de ene familie te worden gezet vanwege zijn toewijding aan een andere, maakt “The Apostate” ook duidelijk dat de Mandalorianen als volk meer waarde hechten aan hun tradities dan aan hun leden. – zelfs als het lijkt alsof ze niet als individuen toegewijd zijn aan De Weg. Hoe overtuigend de motivatie achter Dins zoektocht om zichzelf te vinden en vervolgens te zuiveren in de levende wateren van Mandalore ook is, “The Apostate” maakt korte metten met het gebruik van de plotbeat als een reden om Mando en Grogu op weer een reeks ruimteboodschappen te sturen die allemaal voel je alsof de show bekend terrein vernieuwt om in te checken met figuren als Greef Karga (Carl Weathers) en Peli Motto (Amy Sedaris).

Terwijl het Mando volgt naar plaatsen zoals de nieuwe en verbeterde – en meestal piratenvrije – planeet Nevarro, voel je dat The Mandalorian probeert die klassieke doorleefde en praktisch gecreëerde Star Wars-magie aan te boren. Vooral op momenten waarop “The Apostate” gericht is op Grogu, of een van zijn andere kleine buitenaardse wezens die tot leven zijn gebracht met poppenspel, is het gemakkelijk om herinnerd te worden aan wat The Mandalorian voor het eerst deed voelen onderscheiden in dit tijdperk van meer dan levensgrootheid. Star Wars-verhalen. Maar “The Apostate” gaat zo snel door het verhaal dat je nooit echt de kans krijgt om alle rijke details te waarderen, waardoor het soms lijkt alsof de aflevering eigenlijk alleen maar een reeks algemene scène-instellingsvakken afvinkt in plaats van te proberen om dit universum dieper verkennen.

Vergeleken met iets als Andor, kunnen al die creatieve keuzes ervoor zorgen dat The Mandalorian lijkt alsof het niet hard genoeg probeert om te voldoen aan de prestige-aangrenzende hype die Disney zich tijdens de show wil handhaven. Maar de realiteit is meer dat The Mandalorian’s een serie van een half uur zijn derde seizoen ingaat, en Disney is erg geïnteresseerd om het zo lang mogelijk aan de gang te houden.

Het voelt niet helemaal eerlijk om aan te nemen dat alleen “The Apostate” spreekt over hoe het hele derde seizoen van The Mandalorian zal verlopen. Maar in zaken als de te lange, op herhaling gebaseerde grappen en actiestukken van de aflevering die aanvoelen als pitches voor toekomstige pretparkattracties, krijg je het gevoel dat The Mandalorian voor snelle, gemakkelijke spanning gaat en op dit moment niet noodzakelijkerwijs het meest meeslepende verhaal vertelt.

Nogmaals, er zit waarschijnlijk meer in het derde seizoen van The Mandalorian dan de première je zou doen denken. Het is heel goed mogelijk dat de show sommige dingen die goed werken in ‘The Apostate’ opnieuw bezoekt of uitbreidt, zoals de implicatie dat Grogu een veel genuanceerder begrip krijgt van de wereld om hem heen. Maar op zichzelf genomen laat de aflevering meer dan een beetje te wensen over – vooral als je ernaar uitkijkt om The Mandalorian iets gedurfder en nieuws te zien proberen.