Deze week bereikte de Amerikaanse regering haar leningslimiet van 31,4 biljoen dollar, beter bekend als het ‘schuldenplafond’. Dit leidde tot een confrontatie tussen huisrepublikeinen, president Biden en congresdemocraten.
Huisrepublikeinen eisen dat president Biden en senaatsdemocraten ermee instemmen om bezuinigingen op te nemen bij de verhoging van het schuldenplafond. President Biden en de Democraten in het Congres weigeren echter te onderhandelen met de Republikeinen. Integendeel, zij en hun bondgenoten in de reguliere media hekelen de Republikeinen voor hun “onverantwoordelijkheid” bij het proberen bezuinigingen op te nemen met een verhoging van het schuldenplafond.
De staatsschuld van Amerika is ongeveer 122 procent van het bruto binnenlands product (bbp), wat betekent dat de overheid meer verschuldigd is dan de bevolking produceert. Rentebetalingen op de staatsschuld volgen qua omvang achter op andere grote uitgaventerreinen van de federale begroting, zoals sociale zekerheid, Medicare en ‘defensie’. Terwijl rentebetalingen worden gedaan, blijft de staatsschuld elk jaar groeien.
Overheidsuitgaven stelen middelen van de particuliere sector. Er is dus minder kapitaal beschikbaar voor particuliere bedrijven om te groeien en nieuwe banen te creëren. Overheidsuitgaven dragen ook bij aan prijsinflatie en de dalende waarde van de dollar, aangezien de Federal Reserve de schuld te gelde maakt. Een van de redenen waarom de Fed de rentetarieven niet kan laten stijgen in de buurt van waar ze in een vrije markt zouden zijn, is dat de rentebetalingen van de federale overheid hierdoor zouden stijgen tot onhoudbare niveaus. Gezien deze feiten zou het duidelijk moeten zijn dat de onverantwoordelijken degenen zijn die vinden dat de overheid haar kredietlimiet moet verhogen zonder in de uitgaven te snijden.
Dit wil niet zeggen dat gevestigde Republikeinen zoals House Speaker Kevin McCarthy helden zijn van fiscale terughoudendheid. Integendeel, McCarthy maakte, zoals de meeste Republikeinen, geen bezwaar tegen hogere uitgaven of opschortingen van het schuldenplafond toen Donald Trump president was. Verder zal elk Republikeins uitgavenplan waarschijnlijk doorgaan met het verhogen van de uitgaven voor het militair-industriële complex, terwijl het weigert de dreigende kostenproblemen met sociale zekerheid en Medicare aan te pakken.
Hoewel sommige Republikeinen bereid zijn hervormingen van de sociale zekerheid en Medicare te bespreken, zijn de meesten nog steeds te bang voor de “seniorlobby” om eventuele wijzigingen in de programma’s te ondersteunen – zelfs als dergelijke veranderingen de huidige begunstigden niet schaden. Bijgevolg is het onwaarschijnlijk dat het Congres een zinvolle hervorming van de aanspraken zal goedkeuren – in ieder geval totdat het daartoe gedwongen wordt omdat het geld van de Medicare en de Social Security Trust Funds opraakt. Insolventie wordt verwacht voor het Medicare Trust Fund over vijf jaar en voor het Social Security Trust Fund over 12 jaar. Natuurlijk kan het Congres moeilijke keuzes vermijden, aangezien de Federal Reserve waarschijnlijk de overheidsuitkeringen, samen met de lonen van werknemers en de waarde van spaargelden, zal verlagen via de inflatiebelasting.
Na vroege berichten dat de Republikeinse leiding van het Huis openstond voor het steunen van bezuinigingen op militaire uitgaven, ontstond er een voorspelbare kreet van Republikeinse haviken dat elke vermindering van de uitgaven de VS en zijn bondgenoten kwetsbaar zou maken voor onze vijanden. De beperkte bezuinigingen die worden overwogen, zouden Amerika echter nog steeds met een militair budget houden dat hoger is dan de gecombineerde militaire budgetten van de volgende negen landen met de grootste uitgaven. Na enige druk van de loyalisten en propagandisten van het militair-industriële complex, trokken de meeste Republikeinen zich terug uit het steunen van bezuinigingen op de defensie.
Een probleem met veel budgettaire conservatieven is dat ze de premisse van de staatisten van de welvaartsoorlog accepteren. Ze zijn dus niet in staat consistente, principiële argumenten aan te voeren ter ondersteuning van bezuinigingen en tegen uitgavenverhogingen. De sleutel tot het herstel van een vrije samenleving is dat een kritieke massa individuen het statisme verwerpt.